Na enkele veranderingen in het programma hadden wij afgesproken dat Dinis, de vader van Dinis (om het makkelijk te maken) ons zou komen oppikken omstreeks 11u30. Van daar zou de rit naar Alvita, zo’n 180 kilometer land inwaarts volgen.
We konden dus even uitslapen en waren omstreeks 08u30 aan de buffet voor het ontbijt. Nu was er merkelijk meer volk aanwezig. Na het ontbijt namen wij even de tijd om de tanden te poetsen en de koffers te maken. Daar wij nog even tijd hadden, en Erik al wat verbrand was, besloten wij nog even langs te gaan in Albufeira voor de zonnebrandolie. Langs het strand verzamelden Lucas schelpen. Niet de kleintjes zoals bij ons aan de kust, maar grote, erg grote. De aftand hotel naar Albufeira is niet zo groot en weldra waren wij opnieuw in het stadje. Opnieuw werden wij aangeklampt om in de diverse horeca zaken binnen te gaan. Juist … “We klappen Vloms” … Het blijft werken.
Daar we ook even een andere weg namen kwamen we ook andere winkels tegen. Één ervan was een schoenenwinkel. Vrouwen en schoenenwinkels, het hoeft geen uitleg? Enfin, zowel Mieke als Ginny kochten zich een paar schoenen in kurk. Modieus, dat wel.
Dan terug richting hotel om de koffers op te halen en te wachten op ons vervoer. Om de tijd te doden speelden wij nog even op de schommel en de wipplank. We blijven kinderen he.
Dinis senior arriveerde omstreeks 11u45 met een mini busje. Elkaar begroeten, elkaar voorstelen, de koffers inladen en wijle weg voor een tocht van zo’n 180 kilometer naar Alvito. Een klein dorpje in the middle of nowhere. Dinis (senior) is de burgemeester van het dorp. Langs de weg passeerden wij uitgestrekte velden met citrussen en olijven. De Algarve is dan ook de grootste exporteur ervan in Europa.
De baan naar Alvito is typisch Portugees. Weinig onderhouden wegdek, smalle baantjes en weinig verkeer (gelukkig maar). Een goede twee uur later kwamen wij aan in het centrum van de immense stad .. 1500 zielen. Hier zijn toeristen amper bekend. Het dorp is nog vrij authentiek, met als gevolg dat er weinig te beleven valt en de jongeren wegtrekken naar de steden. Dinis (senior) probeert als burgemeester heel wat activiteiten te plannen om de jongeren in het dorp te houden. De judo stage is daar één van.
Enfin, we werden naar de verblijven gebracht en kregen even de tijd om de locaties te verkennen. Ginny, Nathan en Lucas kregen kamers in een soort wooncomplex, Erik en Mieke kregen een hotelkamer … verschil moet er zijn ?.
Eens de kamers gekend waren nam Dinis ons mee naar het hoogste punt van de streek. 600 meter boven de zeespiegel. Daar hadden wij een prachtig uitzicht over de streek. Dinis toonde de diverse locaties en gaf uitleg over van alles en nog wat. Gelukkig was de zon volop aanwezig, want op deze hoogte stond een redelijk felle wind.
Terug in het dorp aangekomen nam Dinis (of moeten wij meneer de burgemeester zeggen?) ons mee naar een restaurant. Van buitenaf zou je het nooit merken, maar de locals komen hier een glaasje drinken en een hapje eten. Wij kregen vis met aardappelen en groeten en gedroogde kleine visjes met rijst. Aan de bar nog een koffie en we waren klaar om een ritje te maken door de streek.
Dinis stond erop om ons de omgeving te laten zien van zijn dorp. Na amper 10 minuten gereden te hebben viel het hem in dat hij nog een vergadering had op het stadhuis. Dus maar terug naar het dorp. Daar troffen wij Victor en zijn vriendin aan. Een judoka die Erik nog herkende van de vorige stage. Zij namen ons mee naar het kasteel van de vroegere landeigenaar. Dit is nu omgebouwd tot hotel, maar toen men uitlegde wie wij waren mochten wij er rondlopen en kregen zelfs iemand van de balie mee als gids. Het kasteel was heel luxueus, zeker voor die tijd. Er was overal glas, zelfs een lift en op de kamer van koningin zelfs televisie…. :-).
De tuin van het kasteel was ook de moeite. Deze was ingedeeld in diverse kleinere plaatsjes met elk hun eigenschap. Kruidentuin, waterplaatsen, auditorium, en Citrus tuin. Erik vond het nodig om kwaliteitscontrole te doen op de sinaasappelen en bij het verlaten van het kasteel werd deze eerlijk verdeeld.
De volgende bezienswaardigheid was de franciscaner kerk uit de 14de eeuw. Een vrouw uit het dorp liet fier haar kerk zien. Redelijk sober maar met mooie fresco’s. Daar we omstreeks 18u30 terug moesten zijn voor een training in Semes was er niet veel tijd meer. Toch stond men erop dat we ook de grotere kerk van het dorp gingen bezoeken. Twee kerken in één dag voor Erik, dat moet een absoluut record zijn.
De grotere kerk was een mix van culturen, zo had je Moorse en Braziliaanse invloeden door elkaar. Oude fresco’s die jammer genoeg niet gerestaureerd waren en dus bijna niet meer zichtbaar. Eveneens lagen er twee hoge edelen begraven. Het was duidelijk dat de kerk vroeger veel geld had. De luxe stroomde eraf.
Omstreeks 18u45 waren wij op de afgesproken plaats. Iedereen in de minibus en op weg, richting Semes voor een training. Onderweg pikten wij nog enkele judoka’s op. Semes ligt zo’n 25 kilometer van Alvito vandaan. De training ging door in een oude loods. Omkleden gebeurde in de toiletten en de tatami was ouder den de deelnemers. Bij ons ondenkbaar. Toch werden wij warm ontvangen. Erik mocht aan het werk. Meteen viel het op dat de basis van technieken niet zo goed was. Dus was er werk aan de winkel. Als Tachi Waza koos Erik voor Seoi Nage. Hier had hij heel wat verbeterwerk bij de deelnemers. Ushiro Gesa Gatame was van hetzelfde laken een broek. Zelfs de plaatselijke trainers moesten worden verbeterd. De twee variante vormen van deze houdgreep waren zelfs volledig nieuw voor hen. Nu ja, de sfeer zat goed en de inzet was groot. We zouden de meesten van hen toch zien op de stage in Alvito. Na de training moesten wij nog even op de groepsfoto. Yep, ginder zijn wij VIP’s.
De rit terug was mooi. In het pikdonker over de slechte onverlichte wegen …blijkbaar zijn ze dat ginder gewoon.
Eenmaal terug aangekomen gingen wij eten. Friet met varkensvlees. Eenvoudig maar lekker klaargemaakt. Wel waren het grote lappen vlees. Teveel zelfs.
Omstreeks 23u00 gingen wij eindelijk naar onze slaapgelegenheden. Slapen na een lange maar mooie dag. Morgen om 08u00 worden we verwacht voor het ontbijt.