Vandaag stond een trip in de westelijke Algarve gepland. We hadden afgesproken dat met ons omstreeks 08u45 zou kopen ophalen.
Omstreeks 7u30 stonden wij op. Even douchen en we konden ontbijten. Er was ruim voldoende diversiteit. De buffetvorm zorgde ervoor dat iedereen nam wat hij / zij wilde.
Na het ontbijt snel nog even de tanden poetsen en naar het toilet gaan en we waren klaar. De trip was geboekt met Algarve Geographics. Erik kende deze nog van vroeger en wist dat de trips top zijn. Kim, de Nederlandstalige gids was stipt op tijd. Daar het weer in de voormiddag wisselvallig was had Kim voorgesteld om per mini bus te reizen in plaats van per jeep. We reden eerst een uurtje tot in Lagos. De tocht van zo’n 60 kilometer verliep via Portemao. Daar hadden we samenkomst met Vasco, Kim’s echtgenoot, die met een andere bus dezelfde trip maakte.
Eenmaal in Lagos aangekomen kregen we heel wat uitleg over de geschiedenis van de verdedigingslinies uit vorige eeuwen en het natuurbehoud van Portugal. Kim wist het boeiend te vertellen. Een opsteker voor heel wat geschiedenisleraars. Nadien was er nog ruim de tijd om een bezoekje te brengen aan de wereldberoemde rotspunten. Door erosie was de zachtere kalksteen weg zodat er grillige vormen in de rotsformaties ontstonden. De uitzichten vanop de rotsen in Lagos waren adembenemend. Het ideale moment om foto’s te nemen van iedereen. Daar wij niet op de gebruikelijke paden bleven en het nog soms drassig was van de regen ervoor, waren onze schoenen smerig. Vasco was zo galant om de schoenen van Ginny te poetsen.
Omstreeks 11u00 ging de trip verder richting Burgau. Daar begint het grootste natuurpark van Portugal. Zo’n 30 kilometer zuidelijk en zo’n 150 kilometer westelijk en ongeveer twee kilometer breed. Deze strook bevat een grote diversiteit aan flora en fauna. Via kleine weggetjes kwamen wij aan op het strand. Ginny had het lumineuze idee om ‘judo’ te maken in het zand. Het idee kreeg meteen bijval van de ganse groep.
Toen wij omstreeks 11u45 wilden vertrekken, reed Vasco zich vast in het mulle zand. Daar ging zijn eer van goede chauffeur. Met behulp van een winch konden enkele vissers hem lostrekken en de tocht kon verder gezet worden in het natuurgebied richting Salema. Wie het niet weet zou er nooit op letten, maar in de rotsen op het strand zijn fossiele afdrukken zichtbaar van de ignosaurus, een prehistorische grote kip zeg maar. De pootafdrukken waren dan misschien niet zo heel duidelijk, het uitzicht was zeker de moeite waard. Vanop de hoge rotsen zag je het water van de oceaan. Wie goed keek kon in de verte zelfs nog meer water zien.
Ondertussen had de bewolking plaats gemaakt voor een stralende zon. Na een dag regen was deze meer dan welkom.
Na een korte trip passeerden wij een gebied dat bekend stond om zijn megalieten, grote stenen. Niet zo groot als Stonehenge in Engeland, maar zeker de moeite om te zien.
Toen we stopten gaf Kim de uitleg dat deze het symbool was voor de mannelijke fallus. Elke vrouw die deze aanraakte zou binnen het jaar zwanger worden. Erik kon het natuurlijk niet laten om Ginny te vragen of ze deze wilde aanraken.
Ruim na 13u00 werden wij in Sagres verwacht voor het middagmaal. Een ovenschotel met aardappelen, kabeljauw, ajuin en eieren. Dit alles rijkelijk voorzien van olijfolie. Wie wilde kon er huisgemaakte piri piri saus bij doen. Als dessert was er amandeltaart. Erik vond deze heerlijk, anderen vonden deze nogal zoet. Des gout et des couleurs on ne discute pas … Als afsluiter voorzag Vasco twee soorten sterke drank. Niemand van ons dronk ervan, maar wat is nu leuker dan moeder op stang jagen? Dus namen wij een glaasje, deden er gewoon water in en Lucas dronk ervan … net echt.
De volgende bezienswaardigheid was de oude zeevaartschool van Cordonna. Deze is gelegen op een schiereiland met bijna verticale rotsten van ettelijke tientallen meters hoog. Wie aandachtig was tijdens geschiedenis kreeg te horen dat het een zeevaartschool was, waar men werd opgeleid om tijdens de ontdekkingsreizen de schepen te bemannen. Kim vertelde echter dat het een gevangenis was waar men werd opgeleid voor deze taak. Als je Cordonna in het echt ziet weet je gewoon dat Kim gelijk had, dat was vroeger een gevangenis.
En wijle weer verder. Richting Cabo de Sao Vincente deze maal. Cabo de Sao Vincente is het meest zuidwestelijke punt van het Europese vasteland. Vanop dit punt heb je een uitzicht over zowel de zuidelijke als over de westelijke kustlijn. Ook hier steile rotsen en hoge kliffen. Een fenomenaal uitzicht over de ganse oceaan. We kregen ruim de tijd om de plaats te bezoeken en foto’s te nemen.
De laatste stop die wij aandeden was Cordoama, 150 meter boven de zeespiegel. Dit deel van de Algarve is een paradijs voor para gliders. De hevige wind botst tegen de hoge kliffen en zorgt voor spektakel voor deze sporters. Vasco vertelde mij dat er af en toe een paraglider tegen de rotsen botst. Gelukkig was er aan de rotsen niet veel te merken van eventuele ongevallen.
Tempus fugit en voor wij het wisten was het al na 17u00. Na een tocht van zo’n uurtje rijden kwamen wij weer aan in Albufeira. Iedereen was ruim tevreden over de trip en de gids.
We namen even tijd om ons te verfrissen en gingen op zoek naar een locatie om te gaan eten. We moesten door het drukke toeristische gedeelte met diverse eet- en drinkgelegenheden. Overal stond men aan te dringen om binnen te gaan. Hello good friend, good food. Come inside please. Bonsoir mon ami, souhaite entrer. Nous avons les meilleurs plats à Albufeira … een klote job als je het mij vraagt, maar wij zaten er toch maar mee. In elk geval maar je er snel goede vrienden. Erik deed alsof hij het niet verstond. Wie naar zijn taal vroeg kreeg steevast het antwoord: “We klappen Vloms”. Met als reacties Flom, flom? Algemeen jolijt in de groep dus.
Uiteraard wilden wij gaan eten en vonden, iets buiten het drukke centrum, een rustiger plaatsje om te eten. Op onze vraag deden ze de TV uit, we wilden rustig eten … alhoewel, rustig eten met Erik in de buurt is geen zekerheid. Deze maal kozen de meesten Chicken piri piri. Kip met een zoete saus … ?. Ginny ging voor kip curry. We kregen een ‘special price’. Voor amper 8 euro per persoon hadden wij gegeten en gedronken.
Ondertussen was het al aardig donker aan het worden. We keerden op onze stappen terug, maar nemen wel nog de tijd voor een ijsje. Erik wist nog van vorig jaar een plaats zijn met prima roomijs. Vraag mij niet meer welke smaken ze hadden, maar het was enorm.
Ondertussen was het pikdonder geworden. Nog even een kleine stop langs het strand en het was tijd om de dag af te sluiten.