Na een veel te korte nacht stonden wij om 8u00 op. Snel wassen en ontbijten want om 09u00 zou Udoka langskomen om ons op het halen om naar het Renshinkan tornooi te vertrekken.

Erik en Mieke namen opnieuw een redelijk sober ontbijt bestaande uit toast, confituur, hesp, kaas en yoghurt. De jongeren, die bij Paloma logeerden, hadden pannenkoeken, cake, aardbeien en braambessen op het menu staan. Nee, ze worden niet verwend door haar.

Omstreeks 9u30 vertrok de groep richting Capdepera waar het tornooi zou plaatsvinden. Capdeperra ligt aan de andere kant van het eiland zo’n 75 kilometer van Palma vandaan. Omstreeks elf uur kwamen wij er aan. Pep, de organisator van het tornooi kwam ons hartelijk begroeten en wenste iedereen een aangename dag toe. Alvorens naar de weging te gaan kreeg iedereen een T-shirt aangeboden van de organisatie, zwart met groene opdruk (de T-shirts, niet de organisatie).

Om er de sfeer in te krijgen, speelde er een live band. Hun eerste nummer was cocaine van Eric Clapton …. En dat op een sportevenement. Goede keuze jongens. Udoka wist ons te vertellen dat de band heeft betaald om te mogen komen spelen. Blijkbaar waren ze zo slecht dat niemand hen wil boeken. Om eerlijk te zijn viel het echt wel mee. Zo heel slecht waren ze nu ook weer niet.

Ondertussen kwam Erik diverse bekenden tegen. De Duitse delegatie kwam uitgebreid goedemorgen wensen, maar ook heel wat Spaanse deelnemers en de officials herkenden Erik en kwamen goedemorgen wensen.

Eens iedereen gewogen was ging de groep eten. We gingen naar het buffetrestaurant, can Pistoletas in Calla Millor, waar we twee jaar geleden ook aten. Voor nog geen twaalf euro kon je er diverse buffetten eten à volonté. Onze club en de club van Udoka zaten broederlijk naast elkaar. Ja, we komen goed overeen.

Na het eten, inclusief dessert (iedereen was nu toch gewogen), gingen de jongeren wat met de bal spelen buiten. Mallorcanen, Belgen, jongens, meisjes… iedereen deed mee.

Om halfdrie was het tijd om terug te keren naar de sporthal in Capdeperra. De sporthal was ondertussen aardig volgelopen. Meer dan tweehonderd deelnemers met achterban zorgden voor een volle zaal. De deelnemers konden zich opwarmen, voor Erik en de andere coaches was er overleg met de scheidsrechters over de arbitrage. Vooral voor de Duitse delegatie, die bestond uit blinden en slechtzienden, werden de wijzigingen aan het reglement uitgelegd. Kleine aanpassingen die ervoor zorgden dat de kampen met deze mensen fair zouden verlopen. Uiteraard was elke coach akkoord met deze aanpassingen.

Rond vier uur begonnen de kampen. Erik probeerde zovele mogelijk alle kampen te coachen, maar als diverse van onze leden op hetzelfde moment moeten kampen is dat onmogelijk. Gelukkig namen de oudsten van de groep spontaan deze taak over waar nodig. Kamplijsten waren er niet. Dus moesten wij goed opletten wie moest kampen. Eenvoudig was dat niet. De uitspraak van de naam was soms erbarmelijk. Toch slaagden wij erin om iedereen op tijd op de juiste mat te krijgen.

De kampen waren soms heel spannend. Iedereen merkte dat de vechtmentaliteit er bij hen goed inzat. Rune Duquenne had pech deze dag. Tijdens zijn kamp ging de ellenboog uit de kom. De dokter was aanwezig in de zaal en zette deze onmiddellijk terug op zijn plaats. Rune kreeg een infuus met pijnstiller, maar voor hem was het tornooi over. De winnaar van vorig jaar moest op een jammerlijke wijze forfait geven. Rune werd toevertrouwd aan de goeden zorgen van de arts. Erik bleef zoveel mogelijk bij hem.

Alle kampen beschrijven is onbegonnen werk. Iedereen deed zijn of haar best, al misten enkelen competitie ervaring. Anderen kampten dan ook als leeuwen konden doorstoten tot een podiumplaats. In totaal behaalden wij zes podiumplaatsen. Izaak, Robin en Achilleas, slaagden erin om een derde plaats te behalen. Arne en Ginny werden knap tweede. Ginny verloor enkel haar finale van Ogona Ikeme, dochter van Udoka en brons op de nationale kampioenschappen van Spanje. Beaudine slaagde erin om een eerste plaats te behalen. Erik was tevreden met de resultaten.

Ondertussen was Rune alweer beter en mocht zich bij zijn vrienden begeven van de dokter.

Na de finales, die afzonderlijk werden gekampt, en met de nodige ceremonie, verzamelden de winnaars zich op de matten voor de prijsuitreiking. Deelnemers van diverse clubs zaten bij elkaar. Iedereen kwam goed overeen. Zoals Udoka en Pep zeiden: We are one big family.

We profiteerden van de gelegenheid om groepsfoto’s te nemen. Zowel van onze leden als samen met de club van Can Pastilla.

Het tornooi was afgelopen om half tien. Beide clubs reden richting Palma. Ongeveer halverwege gingen wij een hapje eten in een grill restaurant. Er was plaats voor zeshonderdvijftig personen. Als we even in de keuken gluurden zagen wij de enorme grill. Allen was volzet en men stond nog in een lange rij aan te schuiven. Gelukkig had Paloma geboekt en konden wij direct aan tafel gaan. Het eten was er spotgoedkoop. Het duurste van de menu was T-bone steak, die je er voor vijftien euro kon kopen. Door het aantal bezoekers was het er een drukte van de jewelste.

Na middernacht stapten wij op en reden huiswaarts. Eerst brachten wij de jongeren naar Paloma’s huis. Dan pas gingen Erik en Mieke naar het logement. Om halftwee kon Mieke gaan slapen, Erik had nog een verslag te maken.

De sfeerbeelden (videoverslag) van het tornooi is hier te downloaden.