Schaatsavond 2019

door | dec 21, 2019

Als afsluiter van het jaar 2019 organiseerden wij opnieuw een schaatsavond in de kristallijn te Gent. Vanaf 20u00 konden wij op het ijs voor anderhalf uur schaatsplezier. 33 personen schreven zich in om met ons mee te gaan. Opmerkelijk was dat er dit jaar minder interesse was dan vorige jaren maar wie meeging kon zich ten volle amuseren.

Voor de kerstperiode werd er door de kristallijn zelf een ‘stille disco’ georganiseerd. Wie dit wilde kon een koptelefoon krijgen met zijn of haar favoriete muziek. Voor de anderen was er zachte achtergrondmuziek en de mogelijkheid om karaoke te zingen.

Toen wij op het ijs waren was het nog betrekkelijk rustig op de piste. Wie wilde kon schaatsen naar believen, de kleinsten konden zich uitleven op een ‘banaan’. Op een bepaald moment was het niet meer duidelijk wie de kleinsten en wie de groteren waren. De ouderen lieten zich ook graag rondrijden op de ‘banaan’.

Dorst hoefden wij ook niet te leiden wat op drie plaatsen was drank te verkrijgen: de bar van de ijsbaan was zoals gebruikelijk open en daarnaast waren nog twee drankstandjes opgezet.

Maar natuurlijk bleef de hoofdbezigheid schaatsen. Wie het kon ging voluit, wie het nog niet goed kon leerde snel bij. Kortom, iedereen die mee was amuseerde zich ten volle.

Na ruim anderhalf uur schaatsen zakten we even af naar de cafetaria om wat bij te praten met een drankje. Wie er niet bij was krijgt volgend jaar een nieuwe kans.

Fotowedstrijd 2019

door | nov 19, 2019

Ook dit seizoen organiseerden wij een fotowedstrijd onder de leden. Wie wilde kon twee foto’s insturen van de afgelopen zomer. De foto’s mochten niet bewerkt zijn (behalve licht en contrast) en de deelnemers moest herkenbaar zijn.

We merkten dat er dit jaar betrekkelijk weinig inzendingen waren. Slechts dertien leden namen deel aan de wedstrijd. Nochtans waren de prijzen niet te versmaden. Wie won kreeg het lidgeld 2019-2020 integraal terugbetaald, de tweede prijs kreeg een judogi naar maat.

De foto’s werden doorgestuurd naar een fotografe uit Lochristi die er twee uitkoos die volgens haar de eerste en tweede prijs verdienden.

Om te winnen hoef je niet ver te gaan. De winnende foto’s werden gewoon in de buurt genomen.

Op de tweede plaats kwam Elise Rosseel, zij kreeg een judogi geschonken. De eerste prijs werd weggekaapt door Lore De Peuter. Zij kreeg het lidgeld terugbetaald.

Mallorca – dag 3

door | mei 19, 2019

Na een veel te korte nacht stonden wij om 8u00 op. Snel wassen en ontbijten want om 09u00 zou Udoka langskomen om ons op het halen om naar het Renshinkan tornooi te vertrekken.

Erik en Mieke namen opnieuw een redelijk sober ontbijt bestaande uit toast, confituur, hesp, kaas en yoghurt. De jongeren, die bij Paloma logeerden, hadden pannenkoeken, cake, aardbeien en braambessen op het menu staan. Nee, ze worden niet verwend door haar.

Omstreeks 9u30 vertrok de groep richting Capdepera waar het tornooi zou plaatsvinden. Capdeperra ligt aan de andere kant van het eiland zo’n 75 kilometer van Palma vandaan. Omstreeks elf uur kwamen wij er aan. Pep, de organisator van het tornooi kwam ons hartelijk begroeten en wenste iedereen een aangename dag toe. Alvorens naar de weging te gaan kreeg iedereen een T-shirt aangeboden van de organisatie, zwart met groene opdruk (de T-shirts, niet de organisatie).

Om er de sfeer in te krijgen, speelde er een live band. Hun eerste nummer was cocaine van Eric Clapton …. En dat op een sportevenement. Goede keuze jongens. Udoka wist ons te vertellen dat de band heeft betaald om te mogen komen spelen. Blijkbaar waren ze zo slecht dat niemand hen wil boeken. Om eerlijk te zijn viel het echt wel mee. Zo heel slecht waren ze nu ook weer niet.

Ondertussen kwam Erik diverse bekenden tegen. De Duitse delegatie kwam uitgebreid goedemorgen wensen, maar ook heel wat Spaanse deelnemers en de officials herkenden Erik en kwamen goedemorgen wensen.

Eens iedereen gewogen was ging de groep eten. We gingen naar het buffetrestaurant, can Pistoletas in Calla Millor, waar we twee jaar geleden ook aten. Voor nog geen twaalf euro kon je er diverse buffetten eten à volonté. Onze club en de club van Udoka zaten broederlijk naast elkaar. Ja, we komen goed overeen.

Na het eten, inclusief dessert (iedereen was nu toch gewogen), gingen de jongeren wat met de bal spelen buiten. Mallorcanen, Belgen, jongens, meisjes… iedereen deed mee.

Om halfdrie was het tijd om terug te keren naar de sporthal in Capdeperra. De sporthal was ondertussen aardig volgelopen. Meer dan tweehonderd deelnemers met achterban zorgden voor een volle zaal. De deelnemers konden zich opwarmen, voor Erik en de andere coaches was er overleg met de scheidsrechters over de arbitrage. Vooral voor de Duitse delegatie, die bestond uit blinden en slechtzienden, werden de wijzigingen aan het reglement uitgelegd. Kleine aanpassingen die ervoor zorgden dat de kampen met deze mensen fair zouden verlopen. Uiteraard was elke coach akkoord met deze aanpassingen.

Rond vier uur begonnen de kampen. Erik probeerde zovele mogelijk alle kampen te coachen, maar als diverse van onze leden op hetzelfde moment moeten kampen is dat onmogelijk. Gelukkig namen de oudsten van de groep spontaan deze taak over waar nodig. Kamplijsten waren er niet. Dus moesten wij goed opletten wie moest kampen. Eenvoudig was dat niet. De uitspraak van de naam was soms erbarmelijk. Toch slaagden wij erin om iedereen op tijd op de juiste mat te krijgen.

De kampen waren soms heel spannend. Iedereen merkte dat de vechtmentaliteit er bij hen goed inzat. Rune Duquenne had pech deze dag. Tijdens zijn kamp ging de ellenboog uit de kom. De dokter was aanwezig in de zaal en zette deze onmiddellijk terug op zijn plaats. Rune kreeg een infuus met pijnstiller, maar voor hem was het tornooi over. De winnaar van vorig jaar moest op een jammerlijke wijze forfait geven. Rune werd toevertrouwd aan de goeden zorgen van de arts. Erik bleef zoveel mogelijk bij hem.

Alle kampen beschrijven is onbegonnen werk. Iedereen deed zijn of haar best, al misten enkelen competitie ervaring. Anderen kampten dan ook als leeuwen konden doorstoten tot een podiumplaats. In totaal behaalden wij zes podiumplaatsen. Izaak, Robin en Achilleas, slaagden erin om een derde plaats te behalen. Arne en Ginny werden knap tweede. Ginny verloor enkel haar finale van Ogona Ikeme, dochter van Udoka en brons op de nationale kampioenschappen van Spanje. Beaudine slaagde erin om een eerste plaats te behalen. Erik was tevreden met de resultaten.

Ondertussen was Rune alweer beter en mocht zich bij zijn vrienden begeven van de dokter.

Na de finales, die afzonderlijk werden gekampt, en met de nodige ceremonie, verzamelden de winnaars zich op de matten voor de prijsuitreiking. Deelnemers van diverse clubs zaten bij elkaar. Iedereen kwam goed overeen. Zoals Udoka en Pep zeiden: We are one big family.

We profiteerden van de gelegenheid om groepsfoto’s te nemen. Zowel van onze leden als samen met de club van Can Pastilla.

Het tornooi was afgelopen om half tien. Beide clubs reden richting Palma. Ongeveer halverwege gingen wij een hapje eten in een grill restaurant. Er was plaats voor zeshonderdvijftig personen. Als we even in de keuken gluurden zagen wij de enorme grill. Allen was volzet en men stond nog in een lange rij aan te schuiven. Gelukkig had Paloma geboekt en konden wij direct aan tafel gaan. Het eten was er spotgoedkoop. Het duurste van de menu was T-bone steak, die je er voor vijftien euro kon kopen. Door het aantal bezoekers was het er een drukte van de jewelste.

Na middernacht stapten wij op en reden huiswaarts. Eerst brachten wij de jongeren naar Paloma’s huis. Dan pas gingen Erik en Mieke naar het logement. Om halftwee kon Mieke gaan slapen, Erik had nog een verslag te maken.

De sfeerbeelden (videoverslag) van het tornooi is hier te downloaden.

Mallorca – dag 2

door | mei 18, 2019

Na een korte nacht stonden wij op omstreeks 8u00. Erik en Mieke hielden het ontbijt redelijk sober. Wat toast met jam, kaas en fruit was meer dan genoeg. De jongeren, die bij Paloma logeerden, kregen weer een luxe ontbijt. Daar het goed weer was werd de tafel buiten gedekt.

Er was afgesproken dat wij naar het strand zouden gaan. Paloma moest eerst naar de dokter met haar zoon, dus was het iets later. Het uitgekozen strand was Illetas, zo’n 10 kilometer buiten Palma. Een klein strandje dat zo’n vijftien meter dieper ligt dan de baai. Het ligt goed beschut tegen de wind.

Paloma mocht driemaal heen en weer rijden om iedereen ter plaatse te krijgen.

Het weersbericht voorspelde donkere wolken en buien voor deze dag … Omstreeks elf uur begon het ook daadwerkelijk te regenen. Vijf minuten later en twintig regendruppels verder kwam de zon er alweer door. Wrede regenbui …

Ondertussen dachten Erik en Mieke dat de schoonvader van Udoka hen naar de afgesproken plaats zou brengen. Eerst moesten nog wat boodschappen worden gedaan en erna reed hij weer naar huis…

Blijkbaar had Paloma met hem afgesproken om ons te komen ophalen. Omstreeks 14u00 kwamen Erik en Mieke dan ook aan op het strand. De meisje zaten in de zon terwijl de jongen aan de andere kant aan het stoeien waren. Paloma vond het niet de moeite om eerst naar huis te rijden, dus beef ze bij ons op het strand.

Een dagje strand zou geen dagje strand zijn zonder zwemmen. Het water was fris, maar niet echt koud om te zeggen. Erik, Ginny en Beaudine zwommen even naar het eiland, een rotsformatie die zo’n driehonderd meter uit de kust ligt. Eens daar aangekomen merken wij dat Paloma ook naar ons aan het zwemmen was. Daar ze er niet op voorzien was om te gaan zwemmen, deed ze dit maar in slip en T-shirt, who cares?

Met zijn vieren zaten wij op het eiland en Erik kon het niet laten om de jongens te verwijten mietjes te zijn…. Juist, dat konden zij zich niet laten zeggen en de ganse groep maakte de oversteek dan maar. Even praten in de zon, wat genieten van het uitzicht en we zwommen terug naar het strand. Om veiligheidsredenen zwommen wij in groepen terug, je weet nooit dat er iets met iemand gebeurd.
Eens op het strand was het even uitrusten. Erik en de meisjes lagen wat in de zon. De jongens waren de pracht van de baai aan het bewonderen. Erik hoorde hen mooie plekjes opnoemen: kijk daar links, en kijk daar, … de schoonheid van de baai beviel hen duidelijk. Tot Erik hoorde zeggen: kijk daar links, ze staat nu recht …. Right, dat waren ze dus aan het bewonderen.

In de late namiddag was het tijd om iets te eten en erna naar de training te vertrekken.

Paloma bracht de groep naar haar thuis voor het eten. Wat zij aten weet ik momenteel nog niet, want wij werden naar de schoonouders gebracht. Daar wachtte hen Paella. Vers gemaakt en altijd lekker. Ook was er opnieuw dessert. Meloen en kaas. Udoka was ook aanwezig en at zoals gebruikelijk de halve pan uit. Die jongen is nog in de groei …

Tijd om naar de training te vertrekken. Deze maal was het te doen in Sineu, in het midden van het eiland. Udoka en Erik reden elk met een wagen op de jongeren op te pikken bij Paloma. Daar aangekomen merkten wij dat deze al vertrokken waren. Dus dan maar ook naar ginder gereden.

Een kwartier nadat de training zou beginnen kwamen wij aan. Iedereen was relaxed en niemand vroeg zich af waar wij bleven.

De dojo van Sineu is gevestigd op de tweede verdieping van een huis. De president van de judofederatie Balearen heeft er les.

Erik heeft hem al enkele malen ontmoet. Het was dan ook een warm weerzien. Letterlijk dan, want in de zaal was het om te bakken.

Er waren zo’n vijfendertig judoka’s aanwezig uit diverse clubs. Na een korte opwarming ging Erik over naar O Soto Gari, met mogelijke vormen en verdedigingen. Een aantal technieken bleken nieuw te zijn voor de aanwezigen. Erik kreeg diverse vragen om het nogmaals uit te leggen. Toen hij zei dat dit telkens vijf euro extra was, zagen ze er de humor van in.

Het moment was aangebroken om elkaar te testen in de Randori. Onze delegatie merkte nogmaals dat het vechters zijn. Fair maar hard werd er gekampt om elkaar op de rug te kunnen werpen.

Met de hitte stroomde het zweet van iedereen. Erik besloot om een drinkpauze in te lassen, wat door iedereen in dank werd afgenomen.

Deel twee van de les handelde over grondwerk. Erik had aanval en verdedigen op grond gekozen als onderwerp. Ook hier merkte hij dat een aantal technieken onbekend waren voor de aanwezigen. Opnieuw mocht hij het uitleggen en telkens vijf euro binnenrijven …

Erik zorgde ervoor dat onze delegatie zoveel mogelijk met de locals trainde. Na enige tijd konden de aanwezigen zich opnieuw uitleven bij de Randori.  Ne Waza kampen met kleddernatte judogi’s … leuk.

Na ongeveer twee uur besloot Erik dat het voldoende was en sloot langzaam de les af. Net even tijd nemen voor een groepsfoto en we konden de mat verlaten.

De president van de federatie bedankt nog even voor de les en gaf te kennen dat hij het een heel goede les vond. Leuk om te horen.

Na een verfrissende douche gingen wij richting udoka’s huis. De jongeren gingen met Paloma mee om te eten en erna dodokes te doen.

Udoka verwachtte nog vrienden uit Frankrijk die omstreeks 21u30 zouden aankomen op de luchthaven. Daar ze maar niet aankwamen besloot Anna dat wij gingen eten zonder hen. Pikant vlees en pikante kip met een slaatje bood en Mallorcaanse omelet stonden op het menu. Meer dan voldoende en lekker. Omstreeks 23 uur lieten de Franse vrienden weten eindelijk geland te zijn.

Udoka ging hen afhalen aan de luchthaven. Ze aten wat mee, er werd gepraat, … enfin, na middernacht besloot de groep te gaan slapen. Het duurde dan nog even eer iedereen aangekomen was. Mieke kon rond één uur slapen, Erik mocht nog een artikel schrijven en posten op de website.

Rond halfdrie ging ook voor hem het licht uit.

Mallorca – dag 1

door | mei 17, 2019

Ook dit jaar nemen wij opnieuw deel aan het internationale Renshinkan tornooi te Manacor, Mallorca. Udoka en Paloma nodigden ons uit om ook dit jaar weer bij hen te logeren gedurende ons verblijf op het eiland. Van hen mochten wij met de ganse club komen. Om praktische redenen beperkten wij het aantal deelnemers tot tien, wat al een mooi aantal is.

Wij maakten onze selectie op basis van deelname aan tornooien, aanwezigheid en inzet tijdens de trainingen. Beaudine Tuytte, Pauline Serie, Ginny Van Hecke, Achilleas Chantzos, Senne Drieghe, Arne De Keyster, Lucas Handekyn, Rune Duquenne, Robin Van Hecke en Izaak Bogaert gingen met ons mee.

We verzamelden om 09u15 bij Erik thuis. Iedereen kon nog even zijn of haar bagage wegen en we vertrokken richting Zaventem om 09u30. Daar kwamen we omstreeks 10u45 aan. Daar Pauline en Arne nog niet ingecheckt waren, moest Erik nog eerst even langs de balie van Ryanair om dit in orde te brengen. Eens dit geregeld was, gingen we richting gate. Ondertussen hadden wij gehoord dat er staking was van de luchtverkeersleiders. Met een bang hart zagen wij dat de vlucht een half uur vertraging had. We kregen alsmaar latere uren door.

De vlucht naar Mallorca was geboekt voor 13u00. Om 14u10 stegen wij dan eindelijk op. Twee uur later en zo’n 1.800 verder kwamen wij aan op de luchthaven van Mallorca (Can Pastilla). Het weer was zonnig en niet te warm. De temperatuur bedroeg zo’n 24°C. Fris voor de locals, best warm voor ons.

Daar stond Udoka ons reeds op te wachten. Daar we met een grote groep waren, moest er enkele malen worden gereden tot bij zijn schoonouders. Erik en Mieke logeerden daar. Als verwelkoming was er een BBQ voorzien voor de Belgen. Spek, kotelet, worst en kip waren er in overvloed. Als nagerecht was er kaas en watermeloen.

Na het eten was het tijd om naar de training bij Udoka te vertrekken. Mede door de vertraging in Zaventem, kwamen wij er aan als de training van de kleintjes bijna gedaan was. Erik had nog net de tijd om de afsluiter van de training te verzorgen.

Erna was het de beurt aan de groten. Udoka nam ruim de tijd om de Belgische delegatie voor te stellen aan zijn studenten. De meesten waren voor Erik, Robin, Ginny en Rune bekende gezichten. Toch zaten er ook enkele nieuwelingen bij.

De zon zat al de ganse namiddag op de ruit van de dojo, zodat het binnen om te bakken was. Veel opwarmen moesten wij niet doen, dus was deze kort en krachtig. Snel ging Erik over naar techniek. Ko Uchi Gari stond op het programma voor Tachi Waza. Na de basis en enkele andere vormen van deze worp, was het tijd om Randori te doen met de club van Can Pastilla. Wie voor de eerste maal mee was, merkte snel dat het kampers zijn. Al snel stond iedereen goed in het zweet, de Belgen wel iets meer dan de plaatselijke judoka’s.

Na een drinkpauze was het tijd voor Ne Waza. Erik toonde Ushiro Gesa Gatame en wees de aanwezigen op hun fouten. Ook toonde hij hoe je deze techniek sterker aanzet, door het voor de tegenstander oncomfortabel te maken. Ook hier werden enkele toepassingen getoond vooraleer over te gaan naar de Randori. Erik zorgde er wel voor (lees probeerde ervoor te zorgen) dat onze leden trainden met de leden van Udoka zijn club.

Anderhalf uur vliegt voorbij. Al snel was het tijd om af te groeten en de matten op te ruimen. Maar eerste een groepsfoto. De ganse bende stond snel bij elkaar om het moment te vereeuwigen.

Nadien ruimden we met zijn allen de matten op. Snel omkleden en nog wat napraten met de aanwezigen.

Dan werden wij verwacht bij Udoka thuis om een hapje te eten en wat bij te praten. Anna, Udoka’s echtgenote, had voor een typisch Mallorcaans avondmaal gezorgd bestaande uit brood, olijfolie, tomatenpuree, kaas en hesp. Als dessert was er meloen en aardbeien. Het mag gezegd worden, het was lekker. De meloen was bij de lekkerste die wij al hadden gegeten.

Omstreeks middernacht was het tijd om de gasten tot bij Paloma te brengen waar zij logeerden. Erik kreeg de autosleutels en mocht ook voor chauffeur spelen. Eens bij Paloma aangekomen gingen onze leden naar de slaapplaatsen, terwijl Udoka, Paloma en Erik de planning voor morgen bespraken.

Meet and Greet Mallorca

door | jan 28, 2019

Na enkele jaren te gast zijn geweest in Mallorca, mochten wij Udoka, Anna, Paloma en Adrian bij ons thuis ontvangen. Het leek ons een goed idee om ook de ouders van onze judoka’s te laten kennis maken met deze vriendelijke mensen. Daarom organiseerden wij op zondag 27 januari een Meet and Greet met hen. Met een lege maag kun je niet spreken. Daarom voorzagen wij een heus buffet met specialiteiten die België te bieden heeft. Diverse kazen, bier, Gentse neuzen, … noem maar op. Enkel belastingbrieven (ook typisch Belgisch) lagen niet op tafel :-).

Kort na de middag arriveerden de ouders met hun kroost. Voor de judoka’s was het een prettig weerzien, voor de ouders een aangename kennismaking. Al snel kwamen de gesprekken op gang.

Onderling Nederlands en Spaans, tegen elkaar Engels en af en toe een conversatie in het Grieks. De ouders merkten snel waarom hun kroost zo opliep van de gasten.

Men kreeg de uitnodiging om langs te komen met de gezinnen en bij hen te logeren. Iets wat velen in het achterhoofd hielden.